Sposób realizacji kalenic
kształtował się w zależności od dostępności materiałów na danym obszarze i tak:
Kalenica z perzu (Polska)-
raczej już nie stosowana, choć spotkać ją można jeszcze na najstarszych budynkach
pokrytych strzechą w Polsce. Jej zalety to dostępność materiału (jako chwastu
wybieranego z wszelkich upraw polowych) oraz wyjątkowe właściwości - perz zapewniał
doskonałą wentylację dachu: poskręcane, zdrewniałe kłącza pozwalały na cyrkulację
powietrza i odprowadzanie nadmiaru pary wodnej, a w czasie opadów wchłaniały wodę
gromadząc ją w łodygach na zapas, pęczniejąc i tym samym uszczelniając powierzchnię
kalenicy.
Kalenica darniowa - trawiasta
(Niemcy, okolice wyspy Sylt)
Podobnie jak przy kalenicy wrzosowej na izolację i podkład układa się darń. Kalenica
darniowa wymaga profesjonalnego wykonania i podlega renowacji, co 10 lat. W celu
utrzymania trawy w dobrej kondycji wskazane jest zraszanie jej za pomocą, zamontowanego
na stałe, systemu nawadniania.
Kalenica z gontów (Polska)
- zastąpiła, dawno temu, u bogatszych włościan kalenicę z perzu,
zapewniając długowieczność tak pokrytego dachu. Połączone w odpowiedni sposób dwie
połacie gontów zachodzących dołem na trzcinę zapewniały jednocześnie szczelność
kalenicy, doskonałą wentylację i trwałość tak zwieńczonego pokrycia. Kalenice z
gontów, dodatkowo zabezpieczone impregnacją przed ogniem, należą do rozwiązań,
które spełniają wszystkie możliwe wymogi, zarówno historyczne, ekologiczne,
wentylacji, szczelności oraz przeciwpożarowe. Tradycyjna polska kalenica jest jednym z
ciekawszych rozwiśzań praktykowanych w strzecharstwie na świecie. Kalenica drewniana
jedynie pod względem bogactwa zdobień ustępuje kalenicy tkanej.
Kalenica "tkana", tradycyjna
kalenica Wielkiej Brytanii w kilku odmianach, powstała jako efekt wielowiekowego
rozwijania technologii krycia strzechą. Stosowana jest do dzisiaj na zabytkowych,
wiejskich siedzibach angielskiej arystokracji, renesans zaś zawdzięcza dużej
popularności w Stanach Zjednoczonych. Zasadniczą jej cechą jest rozwinięty do poziomu
kunsztu artystycznego sposób zabezpieczania przed rozwiewaniem materiału, z którego
wykonana jest sama kalenica, ale i okapu, obróbek kominów czy krawędzi dachu. Ze
specjalnie przygotowanego materiału (wiklina, leszczyna) strzecharz tworzy niemal
koronkowe wzory, które przede wszystkim mają za zadanie dociskać materiał użyty na
pokrycie, tworzy przy okazji oryginalne zdobienie dachu. Trwałość kalenicy tkanej 5-20
lat w zależności od rodzaju warstw użytego materiału.
Kalenice wrzosowe biorą
swoją popularność z Niemiec. Na ostatnią warstwę trzciny, po
ułożeniu dodatkowej warstwy mającej za zadanie odprowadzać na zewnątrz nadmiar
wilgoci, układało się wrzos. Dziś dla zwiększenia trwałości obejmuje się go
siatką drobno oczkową.
W ostatnich latach, z uwagi na większą
trwałość, kalenica wrzosowa nawet w Polsce zastępuje tradycyjną - słomianą,
choć jest uzupełniana tradycyjnymi kozłami (często o wymyślnych kształtach).
Kalenica wrzosowa podlega renowacji, co ok. 5-8 lat.
Kalenica trzcinowa (kraje
śródziemnomorskie, Hiszpania, Italia, Afryka)
Tworzy ją, nałożona na ostatnią warstwę trzciny, ostra czapa ze stykających się
górą, zszytych i przystrzyżonych odpowiednio snopków, ułożona w taki sposób, aby
woda spływała wzdłuż źdźbeł, nie przedostając się pod pokrycie. Kalenica
trzcinowa wytrzymuje do 25 lat.
Kalenica słomiana, z kozłami z
łupków dębowych (Duńska)
Wykonywana jest z warstwy wodorostów morskich i z słomy żytniej. Takś kalenicę (bez
dodatkowego uszczelnienia) możemy wykonać na dachu pokrytym strzechą w systemie
zamkniętym. Jej trwałość jest najkrótsza, ale zapewnia ona w zamian doskonałą
wentylację dzięki sztywnym blaszkom wodorostów, między którymi bez przeszkód
cyrkuluje powietrze - należy ją odnawiać co ok. 5 lat
Do zwieńczania tych kalenic stosowało się
kozły, zwykle z łupanego dębu, dziś ciosane, lub rżnięte. Kozły, poza funkcją
ozdobną, dociskają jednocześnie materiał użyty do wykonania kalenicy, zapobiegając
jego rozwiewaniu, oraz wybieraniu przez ptactwo.
Kalenica ceramiczna (Holandia, Belgia)
Ostatnio coraz większą popularność zdobywają kalenice wykonane z gotowych elementów
ceramicznych, których zastosowanie podnosi zdecydowanie trwałość dachu krytego
strzechą jak i jego bezpieczeństwo! Kalenice z tego materiału tradycyjnie wykonuje się
w Niderlandach i Belgii. Przy kalenicy ceramicznej pamiętać należy o zapewnieniu
właściwej wentylacji dachu.
Kalenica miedziana
Najnowszym rozwiązaniem dotyczącym wykonywania kalenic są elementy wykonane z blachy
miedzianej - właściwie wykonana kalenica miedziana nie sprawia żadnych problemów, nie
wymaga żadnych prac konserwacyjnych przy kalenicy w trakcie całego czasu eksploatacji
dachu i jest równie bezpieczna jak kalenica ceramiczna a ponad to zmywane z powierzchni
blachy tlenki zabezpieczają powierzchnię dachu przed nadmiernym rozwojem grzybów,
mchów i glonów. Idealne rozwiązanie takiej kalenicy to zagięcie jej na ostro:
Stosowane też jest inne rozwiązanie, bardzo
podobne w stylu do holenderskich gąsiorów ceramicznych. Należy pamiętać, iż dość
duża powierzchnia elementów miedzianych może być przyczyną przedostawania się do
gleby wokół budynku tlenków miedzi. Na dachu pokrytym trzciną nie instaluje się
rynien i tlenki spłukiwane przez wody opadowe przedostają się bezpośrednio do gleby
wokół budynku. W takim przypadku należy zapewnić sprawny system odprowadzania wód
opadowych.
Jeśli jesteście Państwo zainteresowani
naszymi usługami
prosimy o wypełnienie formularza kontaktowego, który pozwoli
nam przygotować ofertę!
Więcej informacji znajdziecie Państwo na
naszym forum
Jeśli informacje zawarte w naszym serwisie
uważacie za wartościowe prosimy o podzielenie się tą opinią z innymi użytkownikami
internetu i kliknięcie na stronie głównej serwisu "Google +" lub przyznanie
popularnego facebook'owego "lajka"
ZAPRASZAMY ! |
